Një fragment nga ftesa haptas e Profetit a.s. në Islam

Në ditët e para të profetësisë së Profetit a.s. , ftesa e tij në islam ishte e fshehtë. Edhe Kur'ani nuk u lexua me zë të lartë gjatë namazeve. Pastaj kur zbriti ajeti 94 i sures Hixhr 

i cili ka kuptimin : "Publiko haptas atë për të cilën urdhërohesh, e hiqju idhujtarëve." I Dërguari i Allahut  a.s. filloi të ftonte publikisht hapur dhe të lexonte Kuran me zë të lartë.

Më vonë u shpallën ajetet që deklaronin se adhurimi i idhujve është shirk dhe herezi, dhe urdhërimi për të adhuruar vetëm Allahun. 

Kjo ishte e vështirë për kurejshët.

Ndërsa të gjithë e dinin se i dërguari i Allahut nuk ishte gënjyer dhe besuar në çdo fjalë që ai tha deri në atë kohë, ata nuk mund të besonin në këtë çështje dhe nuk besuan edhe pse ai tregoi mrekulli. Ata që arritën udhëzimin e Allahut, u nderuan me besimin e tyre dhe u bënë sahabët e të Profetit a.s. 

Të tjerët që nuk besuan u bashkuan për të qenë armiq me të Dërguarin e Allahut a.s.

Udhëheqësit e Kurejshëve u mblodhën dhe shkuan tek Ebu Talibi, xhaxhai i Profetit tonë a.s. , i cili ishte më i madhi nga të gjithë dhe i thanë: "Djali i vëllait tuaj po sulmon fenë tonë. Baballarët dhe gjyshërit tuaj ishin gjithashtu të humbur. Ose parandaloje atë nga kjo ose hiq dorë nga mbrojtja e tij"

Ebu Talibi i zmbrapsi ata me gjuhë të butë dhe fjalë të buta. I Dërguari i Allahut a.s. vazhdoi t'i ftonte njerëzit si më parë. Kjo lëndoi kurejshët edhe më shumë. Ata u mblodhën përsëri dhe shkuan tek Ebu Talibi ku i thanë: "Ne nuk mund t'a durojmë më këtë situatë. Le të ndodhë çfarë të dojë. Të paktën njëra nga të dy anët shuhet dhe tjetra mbetet e qetë. Nëse nuk heq dorë nga Muhamedi, ne do të ndahemi prej teje".

Ebu Talibi e kuptoi se detyra po bëhej pak më e vështirë dhe ai i tha hapur të Dërguarit të Allahut, "Unë nuk do të jem më në gjendje t'ju mbroj juve." 

Megjithëse ai nuk mund t'a thoshte haptas këtë gjë por u kuptua nga fjalët që ai tha.

I Dërguari i Allahut a.s. ishte shumë i mërzitur për këtë. 

Edhe lotët i rrodhën nga sytë dhe tha "o xhaxhai im që je në vendin e babait tim! Unë jam i urdhëruar nga Allahu t'i njoftoj njerëzit. Unë duhet të zbatoj urdhërin e Tij. Çfarë do që të bëjnë unë nuk do të heq dorë!" dhe menjëherë u ngrit e u largua.

Megjithëse Ebu Talibi nuk arriti të besonte, ai e donte të Dërguarin e Allahut a.s. më shumë sesa fëmijët e tij dhe u kujdes për mbrojtjen e tij në çdo mënyrë. 
Meqënëse Profeti a.s. u ngrit dhe u largua në një gjendje kaq të trishtuar, kjo e preku shumë Ebu Talibin, e kështu ai menjëherë e thirri dhe i tha : "Bëni detyrën tuaj. Për sa kohë do të jem unë gjallë, ata nuk mund të të bëjnë asgjë." 

Ai e siguroi Pejgamberin dhe tha disa vargje në lidhje me këtë. 
Në të vërtetë ai tregoi vendosmëri në mbrojtjen e të Dërguarit të Allahut a.s.

Ndërsa Profeti a.s. i ftonte njerëzit në misionin e tij fisnik, duke lexuar ajetet që u shpallën gradualisht, xhaxhai tjetër i tij, Ebu Lehebi e ndjek atë dhe thotë : 
"Muhamedi dëshiron t'u kthejë nga feja e paraardhësve dhe gjyshërve tuaj. Mos u mashtroni dhe mos i besoni fjalës së tij." 

Gruaja e Ebu Lehebit, Ummu Xhemil, e  torturonte Profetin a.s. me dorë dhe gjuhë, ashtu si burri i saj. 

Ajo madje mblidhte ferra dhe i shpërndante nëpër rrugët që i Dërguari i Allahut a.s. kalonte natën.

Kur zbriti ajeti 214 i sures Shuuara, qo do të thotë "Dhe tërhiqju vërejtjen farefisit tënd më të afërt." , Profeti a.s. menjëherë shkoi tek Haremi Sherif dhe i ftoi njerëzit e tij të shkonin në kodra Safa.

Të gjithë beni Hashimit shkuan dhe u mblodhën atje për të dëgjuar të Dërguarin e Allahut a.s. 

Profeti a.s. tha : "Nëse do t'ju thosha se ka një armik prapa atij mali, ai ka ardhur për të grabitur pasurinë tuaj, a do e besonit?" 
Të gjithë njëzëri thanë "po".

Menjëherë pas kësaj Profeti a.s. tha : "Atëherë unë jam përgjegjës që t'ju tërheq vëmendjen me dënimin e Ditës së Gjykimit para jush. Besoni!"

Xhaxhai i tij, Ebu Lehebi, u zemërua dhe tha duke bërtitur: 
"Për këtë fjalë boshe na thirre?" 
Pas kësaj u shpall surja Mesed.

Politeistët të cilët nuk e pranuan ftesën, e lënduan Profetin a.s. sa herë që mundën. Sidoqoftë, ata nuk mund të bënin asgjë tjetër përveç sepse ishte nën mbrojtjen e xhaxhait të tij, Ebu Talibit. 

Meqënëse fisi i Ebu Bekrit r.a. ishte i madh, ata nuk mund t'i thoshin asgjë. Por ata persekutuan besimtarë të tjerë dhe u përpoqën t'i kthejnë ata nga feja islame, por nuk ia arritën dot.

© VeD

Artikull i huazuar nga shkrime letrare me bazë fetare.