Ejubi (alejhi selam): Zemra që nuk u thye në sprova

Në mesin e profetëve, ka një figurë që shkëlqen jo për fitore të mëdha në fushëbeteja, as për përballje të drejtpërdrejta me tiranë, por për një virtyt që është më i vështiri nga të gjitha: durimi i pafund.

Ky është Ejubi (alejhi selam), profeti i cili u bë simbol i qëndrueshmërisë përballë sprova më të rënda.
 

 

                           

Një jetë e begatë

Ejubi ishte njeri i pasur, me tokë të begatë, bagëti të shumta, shëndet të plotë dhe një familje të madhe. Ai ishte i respektuar në mesin e popullit të tij, njeri i njohur për drejtësi dhe bamirësi. Por pasuria e tij nuk ia zbehte devotshmërinë – përkundrazi, çdo gjë e falënderonte si dhuratë prej Zotit.

Reflektim: Nuk është pasuria ajo që të largon nga Zoti – është mungesa e falënderimit. Ejubi na mëson se edhe në kulmin e bollëkut, besimtari e di se gjithçka është provë.
 

Fillimi i sprovave

Një ditë, bekimet nisën të shuheshin njëra pas tjetrës. Tufat e bagëtive u zhdukën, arat u thanë, shtëpia iu shemb, fëmijët e tij vdiqën në tragjedi. Ajo që dikur ishte një jetë e mbushur me gëzim, u kthye në një shtëpi bosh dhe të heshtur.

Por sprova nuk ndaloi aty. Shëndeti i tij u shemb. Një sëmundje e rëndë e preku, duke ia dobësuar trupin deri sa nuk mund të lëvizte. Ai mbeti i shtrirë për vite të tëra, i braktisur nga miqtë, i përbuzur nga njerëzit. Por një njeri nuk e la kurrë: bashkëshortja e tij besnike, e cila iu përkushtua me dashuri e durim.

Reflektim: Sa shpesh mendojmë se sprovë është vetëm varfëria ose humbja e shëndetit? Ejubi i përjetoi të gjitha njëherësh. Por sprova më e madhe ishte jo humbja e trupit apo pasurisë – por ruajtja e shpirtit.
 

Lutja e shpirtit të përulur

Edhe pse i rrënuar në trup, gjuha e tij nuk pushoi së përmenduri Zotin. Dhe kur sprovat u bënë tepër të rënda, ai ngriti duart në lutje dhe tha:


“Mua më ka prekur e keqja, e Ti je më i Mëshirshmi i mëshiruesve.”
(Sure el-Enbija, 83)

Vini re, ai nuk tha: “O Zot, pse më ndodhi mua?” dhe as nuk kërkoi të hiqej sprova në mënyrë të dëshpëruar. Ai vetëm pranoi dhimbjen e tij, me butësi dhe përulësi, duke ia lënë gjithçka mëshirës së Allahut.

Reflektim: Sa madhështore është kjo lutje! Nuk ka ankesa, nuk ka rebelim. Vetëm një shpirt që e njeh se burimi i çdo shprese është tek Zoti, edhe në mes të dhimbjes.
 

Mëshira hyjnore

Dhe Zoti iu përgjigj. Ai i tha:


“Bjeri me këmbën tënde (tokës)! Ja ku është një burim i ftohtë për t’u larë dhe për të pirë.”
(Sure Sad, 42)

Ejubi goditi tokën dhe një burim u çel. Ai u la me të, piu prej tij, dhe me lejen e Allahut, shëndeti iu rikthye. Plagët u shëruan, fuqia iu kthye. Pas kësaj, Allahu ia ktheu pasurinë, i dhuroi familje të re, dhe e bëri shembull për të gjithë njerëzit.
 

Mësimi që mbetet

Historia e Ejubit nuk është vetëm për një profet të lashtë – është për çdo zemër që sprovohet sot. Ajo na mëson se:

Durimi nuk është thjesht të presësh, por të ruash besimin edhe kur gjithçka tjetër bie.


Sprovat nuk janë shenjë dënimi, por shenjë dashurie, sepse Zoti e ngrit shpirtin me to.


Shpëtimi vjen shpesh nga aty ku nuk e pret – një burim që del nga toka e thatë, një shpresë që lind në momentin më të errët.

Ejubi mbetet një thirrje e gjallë për çdo njeri që përjeton dhimbje. Ai thotë: Duroni, sepse dhimbja është kalimtare, por mëshira e Zotit është e pafund.

 

© VeD