Nuhu as. Kur durimi zgjati shekuj dhe e vërteta mbeti vetëm

Ka histori që flasin për fitore të shpejta dhe ndryshime të menjëhershme. Por historia e Nuhut as është ndryshe. Ajo nuk është histori triumfi të shpejtë, por histori e durimit të gjatë, të vetmisë dhe të besimit që nuk u shua as pas shekujsh refuzimi.

Është historia e një profeti që foli për të vërtetën

për 950 vjet, por u dëgjua nga shumë pak.

Allahu e dërgoi Nuhun te populli i tij me një thirrje të thjeshtë dhe të pastër:
“Adhuroni Allahun, ju nuk keni zot tjetër përveç Tij.”

Ai nuk kërkoi pasuri, as pushtet, as famë. Ai kërkoi vetëm që njerëzit të ktheheshin te Zoti i tyre. Ditë e natë, hapur dhe fshehur, me fjalë të buta dhe me paralajmërime të drejta, ai vazhdoi të thërriste.

Por sa më shumë fliste, aq më shumë e refuzonin.

                                       

Ata i mbyllnin veshët, i mbulonin fytyrat, talleshin me të dhe e quanin të çmendur. E shihnin si një njeri të zakonshëm dhe thoshin:
 

“Ne nuk shohim se po të ndjek kush tjetër veç njerëzve më të dobët.”
 

Sa e vështirë është të flasësh për të vërtetën dhe të mos të dëgjojë askush. Sa e rëndë është të shohësh që vitet kalojnë dhe asgjë nuk ndryshon. Por Nuhu na mëson se detyrë e besimtarit nuk është suksesi i dukshëm, por besnikëria ndaj misionit.

Vitet kalonin. Shekujt rrëshqisnin. Njerëzit vdisnin dhe lindnin breza të rinj, por zemrat mbeteshin të mbyllura. Edhe ata pak që besuan ishin të varfër, të përçmuar, pa zë në shoqëri.

Madje, plagën më të thellë Nuhu e përjetoi brenda shtëpisë së tij. Djali i tij nuk besoi. Gruaja e tij nuk e mbështeti. Ai predikonte shpëtimin, ndërsa familja e tij po largohej nga e vërteta.

Jo çdo profet u shpërblye me një familje besimtare. Kjo histori na mëson se udhëzimi nuk trashëgohet me gjak, por me zemër. Edhe më i drejti nuk mund të udhëzojë kë të dojë, sepse udhëzimi është vetëm në dorën e Allahut.

Kur u bë e qartë se zemrat e popullit ishin vulosur, Allahu i shpalli Nuhut:
“Askush tjetër nga populli yt nuk do të besojë.”

Pastaj erdhi urdhri që dukej i pakuptueshëm për mendjen njerëzore:
“Ndërto anijen, nën mbikëqyrjen Tonë.”

Në një tokë të thatë. Pa det. Pa shenja shiu.

Nuhu filloi të ndërtonte anijen. Populli kalonte pranë tij dhe qeshte:


“A u bëre marangoz tani?”

Ai nuk u përgjigjej me zemërim. Ai vazhdonte punën, sepse besonte se urdhri i Allahut nuk ka nevojë për justifikim para njerëzve.

Sa shpesh urdhrat e Zotit duken të çuditshëm për botën. Sa herë besimtari duket i vetmuar në zgjedhjet e tij. Por Nuhu na mëson se bindja vjen para kuptimit të plotë.
Kur qielli u hap dhe toka foli.

Dhe erdhi dita e premtuar.

Qielli u hap me shi të pandërprerë. Toka shpërtheu me burime. Uji erdhi nga lart dhe nga poshtë. Një përmbytje që nuk kishte për qëllim shkatërrimin e botës, por pastrimin e saj.

Nuhu hipi në anije bashkë me besimtarët dhe me kafshët, sipas urdhrit hyjnor. Në atë moment, ai pa djalin e tij larg, duke kërkuar strehë në një mal.

Ai e thirri me dhimbje:


“O biri im, hip me ne! Mos u bëj me mohuesit!”

Por djali u përgjigj:


“Do të strehohem në një mal që do të më shpëtojë nga uji.”

Dhe atëherë erdhi fjala që ndau përjetësisht besimin nga iluzioni:


“Sot nuk ka shpëtim nga urdhri i Allahut.”

Valët i ndanë. Dhe djali u zhduk.

Ky është momenti më i rëndë i historisë. Një profet që sheh birin e tij të mbytet, jo nga mungesa e dashurisë së babait, por nga refuzimi i së vërtetës. Dashuria nuk mjafton kur zemra e refuzon Zotin.
Pas stuhisë ,ujërat u tërhoqën. Anija u ndal në malin Xhudi. Heshtje. Një botë e re, e pastruar nga padrejtësia, por e zbrazët.

Nuhu u ul në tokë, i lodhur nga shekuj thirrjeje, por i qetë në zemër. Ai e kishte kryer misionin e tij.

Allahu e përshkroi atë me fjalë të përjetshme:


“Ai ishte rob falënderues.”

Historia e Nuhut nuk na mëson si të fitojmë ndjekës, por si të mos humbasim veten. Na mëson se ndonjëherë e vërteta qëndron vetëm me një njeri, dhe prapë mbetet e vërtetë. Na mëson se durimi nuk matet me ditë apo vite, por me besnikëri ndaj Zotit deri në fund.

 

 © VeD

---