Historia e mrekullueshme e Dhul-Bijadain
Fëmijëria dhe rritja në errësirë
Në një fshat të fisit Muzayna, në rrethinat e Mekës, lindi një djalë me emrin Abdullah ibn Abdil-Uzza. Ai u rrit në një shoqëri që adhuronte idhuj, ku nderi
dhe vlera mateshin me pasurinë dhe fisin. Familja e tij nuk e edukoi me njohuri të fesë së vërtetë, por ai e ndiente në shpirt se statujat prej guri nuk mund të ishin perëndi.Abdullahu shpesh ngrihej natën dhe vështronte qiellin e mbushur me yje. Zemra e tij pyeste: “A është kjo e gjithë jeta? A ka vetëm gurë që adhurojmë? Duhet të ketë një Zot më të Madh, më të Vërtetë!” Këto mendime ishin drita e parë që i hapte rrugën Islamit, edhe pse ai ende nuk e njihte.
Takimi me mesazhin e Profetit
Kur lajmi për një njeri në Mekë që thërriste në adhurimin e një Zoti të Vetëm u përhap, zemra e Abdullahut u ndez me kureshtje. Ai dëgjoi për Muhammedin (paqja qoftë mbi të), për mesazhin e tij të pastër dhe për ata pak njerëz që e pasonin me guxim, pavarësisht përndjekjes.
Ai e dinte se ky ishte i Vërteti. Pa hezitim, në një nga udhëtimet e tij në Mekë, e takoi Profetin dhe shpalli shahadetin. Atë çast zemra iu mbush me paqe, por rruga e tij sapo kishte filluar.
Humbja e gjithçkaje për hir të Allahut
Familja e tij, kur e mori vesh lajmin, u tërbua nga zemërimi. Ata e konsideruan Islamin një turp dhe e përjashtuan menjëherë. I morën gjithçka që kishte: shtëpinë, pak pasuri dhe madje edhe rrobat. Abdullah mbeti vetëm me dy copa të vjetra rrobe, një për të mbuluar pjesën e sipërme të trupit dhe një për pjesën e poshtme.
Njerëzit nisën ta thërrasin me përçmim “Dhul-Bijadain” ,që do të thotë “Njeriu me dy copa rrobe”. Por ky emër, që dikur ishte tallje, u bë për të një shenjë nderi. Ai e pranoi me buzëqeshje, sepse çdo gjë që kishte humbur ia kishte dhuruar Allahut.
Emigrimi në Medine
Pa shtëpi dhe pa askënd që ta mbështeste, Dhul-Bijadain vendosi të largohej nga fisi i tij dhe të shkonte në Medine, ku Profeti dhe besimtarët jetonin të bashkuar. Ai udhëtoi në këmbë, me trup të mbuluar vetëm nga dy copa të thjeshta rrobe, por zemra e tij digjej nga dashuria për Allahun.
Kur arriti në Medine, Profeti e priti me buzëqeshje dhe e vendosi mes sahabëve. Për herë të parë, ai ndjeu çfarë do të thotë të kesh një familje të vërtetë – jo të lidhur nga gjaku, por nga besimi.
Përkushtimi në rrugën e Allahut
Dhul-Bijadain ishte një njeri i thjeshtë, pa pasuri dhe pa ndonjë pozicion të lartë, por zemra e tij ishte e mbushur me besim. Ai merrte pjesë në çdo namaz, mësonte çdo ajet që zbriste dhe nuk mungonte kurrë në thirrjen e Profetit.
Kur erdhi koha për Betejën e Tebukut, një udhëtim i gjatë dhe i vështirë në vapën përvëluese të shkretëtirës, ai kërkoi me ngulm që ta merrnin me vete. Megjithëse nuk kishte as kafshë, as ushqim, as armë të mira, ai tha:
“O i Dërguari i Allahut, dua të jem me ty. Dua të jap gjithçka, edhe veten, për këtë fe.”
Profeti e pranoi dhe sahabët i dhanë pak ushqim e ujë për të përballuar udhëtimin.
Një vdekje e bekuar
Në një nga netët e rrugëtimit drejt Tebukut, ndërsa yjet mbulonin qiellin dhe kampi i muslimanëve flinte, Allahu thirri shërbëtorin e Tij besnik. Dhul-Bijadain u sëmur dhe ndërroi jetë në heshtje. Ai nuk kishte lënë pas as pasuri, as familje, as varr luksoz – vetëm një zemër që e donte Allahun.
Profeti Muhammed (paqja qoftë mbi të) u trondit nga lajmi. Ai tha:
“Sonte ka vdekur një njeri që e donte Allahun dhe të Dërguarin e Tij.”
Profeti vetë zbriti në varrin e tij, hyri në gropë dhe mori trupin e tij të thjeshtë me duart e tij të bekuara. Teksa e vendoste në tokë, Profeti ngriti duart në lutje dhe tha:
“O Allah, unë jam i kënaqur me të – ji edhe Ti i kënaqur me të.”
Ky ishte nderi më i madh që mund të merrte një njeri që kishte ardhur në këtë botë me pak dhe kishte vdekur me dy copa rrobe, por që fitoi kënaqësinë e Allahut dhe dashurinë e të Dërguarit të Tij.
Mësimet nga jeta e Dhul-Bijadain
-
Vlera e vërtetë nuk qëndron në pasuri, por në pastërtinë e zemrës.
-
Durimi dhe sakrifica për hir të Allahut janë më të çmuara se çdo luks.
-
Kënaqësia e Profetit dhe lutja e tij janë pasuri që s’i blen dot asnjë ar.
-
Një jetë e thjeshtë, por me besim të fortë, mund të përfundojë me një vdekje të nderuar që të hap dyert e Xhenetit
Dhul-Bijadain nuk la pas pallate, por la një histori që kujton se lavdia e vërtetë është të jesh i dashur për Allahun, edhe nëse bota të sheh si njeri të varfër. Ai erdhi në këtë botë me pak, jetoi me pak, por u largua me gjithçka që ka vlerë: kënaqësinë e Allahut dhe lutjen e Profetit Muhammed (paqja qoftë mbi të).
Për të dëgjuar historinë e tij prekëse në YouTube kliko këtu
Comments
Post a Comment