Jusufi (alejhi selam): Nga errësira e pusit në dritën e pallatit

Jusufi (alejhi selam): Nga errësira e pusit në dritën e pallatit

Në historinë e shpalljeve hyjnore, rrallëherë gjejmë një rrëfim kaq të plotë, të butë e të ndjeshëm sa ai i Jusufit (alejhi selam). Një histori që fillon me ëndrrën e një fëmije dhe përfundon me faljen e një mbreti. Është rrëfim i zemrës së pastër, i sproves dhe durimit, i xhelozisë dhe faljes, i të vërtetës që triumfon mbi padrejtësinë. Është një histori që nuk ka nevojë për koment: ajo prek vetë.

 

 

Fëmijëria dhe ëndrra e parë

Jusufi ishte biri i profetit Jakub. Që në vegjëli, ai dallonte për bukurinë e jashtëzakonshme dhe për një maturi që nuk ishte e zakonshme për moshën. Një natë, Jusufi e tronditi të atin me një ëndërr të pazakontë:

"O babai im, pashë në ëndërr njëmbëdhjetë yje, diellin dhe hënën – të gjithë po më bënin sexhde."

Jakubi e kuptoi menjëherë që ishte një ëndërr profetike. I biri ishte i zgjedhur nga Zoti. Por ai e paralajmëroi me butësi: "Mos ua trego këtë ëndërr vëllezërve të tu..." Sepse ai e njihte dobësinë e natyrës njerëzore: xhelozinë.

Reflektim: Sa prej nesh ndalemi për të parë se si fëmijët tanë mund të jenë bartës ëndrrash hyjnore? A e shohim sinqeritetin në sytë e tyre si një dritare drejt së vërtetës? Jakubi na mëson të dëgjojmë me zemër, jo vetëm me veshë.

 

 

                    

Zemra që errësohet nga zilia

Vëllezërit e Jusufit e ndjenin se babai e donte më shumë atë. Ata u verbuan nga xhelozia, një ndjenjë që i largoi nga arsyeja dhe mëshira. Ata nuk panë më një vëlla – por një pengesë. Vendosën ta largonin përfundimisht. Jo ta vrisnin – sepse njëri prej tyre, me një thërrime ndërgjegje, propozoi diçka tjetër: ta hidhnin në një pus.

Ata e mashtruan të atin me premtimin se do ta merrnin për lojë. Dhe kur Jusufi, i pafajshëm dhe i buzëqeshur, shkoi me ta, ata e tradhtuan. E hodhën në errësirën e një pusi. Në një natë të ftohtë. Në heshtje.

Kur u kthyen, i sollën të atit këmishën e tij të njollosur me gjak të rremë. Jakubi e kuptoi që po e gënjenin, por nuk pati asgjë në dorë. Ai tha vetëm: "Durim i bukur! Allahu është Ai që kërkoj ndihmë për këtë që më tregoni."

Reflektim: Sa shpesh tradhtohemi nga njerëzit më të afërt? Sa herë e kemi ndjerë veten të braktisur në errësirë? Por Jusufi nuk mallkoi, as nuk e humbi besimin. Jakubi nuk u hakmor, as nuk u dorëzua. "Durim i bukur" nuk është thjesht frazë. Është një qëndrim shpirtëror që mbështetet në besimin se drejtësia hyjnore vonon, por nuk mungon.

Nga pusi në skllavëri

Një karvan kaloi pranë pusit. Kur ujinxhiu hodhi kovën, u habit kur pa një djalosh të bukur. Ata e morën dhe e shitën në Egjipt, për pak monedha. Në sytë e tyre, ai ishte vetëm një djalë i braktisur. Por Allahu kishte plane më të mëdha për të.

Ai u ble nga një burrë me pozitë, i njohur si Azizi i Egjiptit. Gruaja e tij gjithashtu e vuri re shpejt hijeshinë e Jusufit. Me kalimin e kohës, ajo u magjeps dhe u përpoq ta joshte. Kur ai refuzoi, me ndershmëri e devotshmëri, ajo e akuzoi padrejtësisht.

Për të ruajtur nderin e shtëpisë së saj, Jusufi përfundoi në burg. I pafajshëm, por i përulur para caktimit të Zotit.

Reflektim: Disa prej nesh bëjnë gjithçka drejt,tregojnë ndershmëri, rezistojnë tundimet, dhe prapë përfundojnë të ndëshkuar. Historia e Jusufit na mëson se drejtësia e njerëzve është e përkohshme, por drejtësia e Allahut është e sigurt dhe e përsosur. Burgjet e kësaj bote mund të na mbysin, por nuk e burgosin shpirtin që është i lidhur me Zotin.
 

Zëri i urtësisë në burg

Edhe në burg, Jusufi nuk u mbyll në heshtje. Ai u bë burim drite për të burgosurit. Dy prej tyre i treguan ëndrrat e tyre dhe ai i interpretoi me qartësi. Parashikimet e tij dolën të sakta.

Njëri prej tyre u lirua dhe u bë shërbëtor i mbretit. Kur më pas mbreti pa një ëndërr të pazakontë që askush nuk mund ta shpjegonte, ky burrë u kujtua për Jusufin.

Jusufi interpretoi ëndrrën e mbretit: do të kishte shtatë vite begatie e më pas shtatë vite uri. Ai këshilloi që gjatë viteve të bollëkut të ruheshin rezervat për periudhën e thatësirës. Mbreti u mahnit. E liroi menjëherë dhe i ofroi pozitë të lartë.

Reflektim: Urtësia nuk ka nevojë për podium. Edhe në burg, edhe në vend të fshehtë, një njeri i urtë e ndryshon botën. Jusufi nuk priti të dilte nga burgu për të qenë i dobishëm – ai shërbeu edhe në errësirë. Kjo është madhësia e vërtetë: të jesh dritë edhe kur askush nuk po të sheh.

Triumfi i së vërtetës

Jusufi u bë ministër në Egjipt. Ai menaxhoi me urtësi periudhën e thatësirës. Gjatë kësaj kohe, vëllezërit e tij – të goditur nga uria – erdhën në Egjipt për të kërkuar ndihmë. Ata nuk e njohën. Por ai i njohu.

Ai i testoi. Donte të shihte nëse ishin penduar. Kur u bind, ai nuk mundi ta mbante më të fshehur të vërtetën:

"Unë jam Jusufi! Ky është vëllai im. Allahu na ka bërë mirë."

Vëllezërit mbetën pa fjalë. U penduan. Por Jusufi tha:

"Sot nuk ka qortim për ju. Allahu ju fal. Ai është mëshiruesi më i madh."

Ai i ftoi në Egjipt. Kur familja e tij mbërriti, ai i priti me zemër të hapur. Dhe aty, në një moment të rrallë, përmbushet ëndrra e parë: dielli, hëna dhe njëmbëdhjetë yje, të gjithë përpara tij.

Reflektim: Sa madhështore është zemra që fal! Jusufi nuk përdori pozitën për hakmarrje, por për bashkim. Falja është fuqia që ngre themele të reja atje ku rrënohat ishin mbjellë. Ai nuk u mbështet në ndëshkim, por në mëshirë. Dhe pikërisht kjo mëshirë e ngjiti në lartësitë që vetëm besimi mund të arrijë.
Mësime që rrjedhin si dritë

Historia e Jusufit nuk është vetëm një rrëfim i bukur. Është një pasqyrë e shpirtit të pastër që nuk ndotet nga padrejtësia. Është dëshmi se durimi nuk është pasivitet, por forcë. Që falja është më e fuqishme se hakmarrja. Që Allahu nuk harron kurrë ata që besojnë te Ai, edhe kur bota i braktis.

Në përmbyllje të sures, Allahu thotë:

"Në tregimet e tyre ka mësime për ata që kanë mend. Ky nuk është një rrëfim i trilluar, por vërtetim i asaj që ishte përpara teje, udhëzim dhe mëshirë për njerëzit që besojnë."

Reflektim për fund: Nëse jeta jote ndonjëherë duket si një errësirë pa fund, kujto pusin e Jusufit. Nëse ndihesh i padukshëm, kujto burgun ku u harrua. Nëse ndihesh i keqkuptuar, kujto shpifjen që iu bë. Por mos harro: drita vjen. E Zoti nuk harron. Asnjëherë.

© VeD